Ostatni właściciel Popowa. Podpułkownik WP. Powstaniec Wielkopolski 1918 / 19.

Po ukończeniu Szkoły Rolniczej w Szamotułach studiował rolnictwo w Krakowie i Monachium. Gdy wybuchła I wojna światowa został powołany do armii nemieckiej, walczył na froncie zachodnim. W końcu grudnia 1918 r. przybył do Poznania, gdzie wziął udział w pierwszych akcjach Powstania Wielkopolskiego. Następnie został przydzielony do organizującego się sztabu dowództwa głównego w Poznaniu. W lutym 1919 r. awansował do stopnia porucznika. Mianowany został dowódcą dywizjonu 18 Pułku Ułanów Pomorskich. W okresie międzywojennym służuł w 3 Pułku Strzelców Konnych w Wołkowysku, 4 Pułku Ułanów Zaniemeńskich w Wilnie oraz 17 Dywizji Piechoty w Gnieźnie. Był prezesem Gnieźnieńskiego Towarzystwa Jeździeckiego. W ostatnich latach okresu międzywojennego gospodarował rodzinnym majątkiem Popowo. W okresie II wojny światowej był internowany w obozach oficerów polskich na Węgrzech, następnie w Austrii i Niemczech.

Kawaler Orderów Virtuti Militari i Polonia Restituta. Odznaczony Krzyżami Walecznych, Wielkopolskim, Powstańczym i Niepodległości, Polska "Swemu Obrońcy" i Łotewskim z Mieczami 1918 / 28.

Żył 88 lat.